Bakit nagdarasal sa mga Santo ang mga Katoliko?

Bakit nagdarasal sa mga Santo ang mga Katoliko?

Tayong mga Katoliko ay naniniwala na ang mga Santo ang silang mga taong lumakad ng tuwid na naaayon sa Diyos; sila ay tinuturing natin na ating mga kapatid kay Cristo. Kung gayon, tayo ay humihingi palagi ng kanilang pakikipamagitan para madala ang ating mga panalangin sa Diyos. Bagamat matagal na itong gawain ng mga sinaunang mga Kristiyano (at patuloy na ginagawa ng mga kapatid natin na kabilang sa Eastern Orthodox), ang gawaing ito ay tinutuligsa ng ating mga kapatid na Protestante.

Bakit hindi diretso sa Diyos?

Ang ilan sa mga paratang nila ay bakit hindi nalang daw diretso sa Diyos ang ating pagdarasal. Kadalasan nilang banggitin ang talatang 1 Timoteo 2:5, na kung saan nakasaad na tanging si Jesu-Cristo lamang ang taong tagapamagitan sa atin at sa Diyos. Sabi nila, nilalabag natin ang kalagayan ni Jesu-Cristo bilang tanging tagapamagitan sa tuwing tayo ay nagdarasal sa mga Santo. Ngunit hindi ba naaayon sa gusto ng Diyos na ipagdasal o ipanalangin natin ang ibang tao? Masama ba na isama natin ang mga hinaing ng mga ibang tao sa ating mga mga panalangin? 

 

Sa pagdarasal sa mga Santo, hindi natin nilalabag ang utos ng Diyos na si Jesu-Cristo ang tanging tagapamagitan. Sa katunayan, tayong lahat ay dapat magdasal ng diretso sa kaniya. Gayunpaman, hindi nito ibig sabihin na bawal na ang pagdarasal sa ibang tao upang humingi ng tulong. Sa tuwing naririnig natin ang mga Katoliko na nagdarasal kay Maria o sa mga Santo at sinasabing “Ipanalangin mo kami”, mas lalo nating naiintindihan na ang pagdarasal sa kanila ay hindi para sambahin sila, ngunit para idulog na isama sa mga panalangin nila ang mga dulog natin. Nakasulat din naman sa 1 Timoteo 2:1-4 (MB2005) ang sumusunod: “1 Una sa lahat, ipinapakiusap kong idulog ninyo sa Diyos ang inyong mga kahilingan, panalangin, pagsamo, at pasasalamat para sa lahat ng tao. 2 Idalangin rin ninyo ang mga hari at maykapangyarihan, upang tayo'y makapamuhay nang matahimik, mapayapa, maka-Diyos at marangal. 3 Ito ang mabuti at nakalulugod sa Diyos na ating Tagapagligtas. 4 Ibig niyang ang lahat ng tao ay maligtas at makaalam ng katotohanang ito.” Kasama sa mga hiling ni Apostol San Pablo sa kaniyang mga sinusulatan na isama din natin sa ating mga panalangin ang ibang tao, at ito’y kalugud-lugod sa Diyos.

Si Cristo ang tanging tagapamagitan

Paano naman ang pagiging tanging tagapamagitan ni Cristo? Dapat nating linawin na si Jesu-Cristo, sa kaniyang tungkulin bilang tagapamagitan, ay katangi-tangi sapagkat siya lamang ang totoong tao at totoong Diyos. Siya ang naglapit ng tao sa Diyos upang magkaroon ng walang hanggang kasunduan sa pagitan ng dalawa. Ngunit hindi nito ibig sabihin nito na sa kaniya lang tayo maaaring humingi ng pakikipamagitan. Nalalaman natin sa konteksto: sa 1 Timoteo 2:1-3, sinasabi na idalangin natin ang ibang mga tao (sa pagkakataong ito, mga may kapangyarihan) at ito’y kalugud-lugod sa Diyos. Bakit ito kalugud-lugod? Sa talatang 3, sinasabi na ibig ng Diyos na ang lahat ng tao ay maligtas. Paano ito? Sa talatang 4 naman, inihayag na si Cristo ang tanging tagapamagitan. Sa kasunod na talata (5), sinasabi na inihandog niya ang kaniyang buhay upang ang lahat ng tao ay matubos sa kanilang mga kasalanan. Ano ang masasabi natin dito? Mapapansin natin na ang gawain na pagdarasal para sa kapakanan ng iba ay isang gawain upang magtulungan ang lahat ng tao na maligtas at magkaroon ng saysay sa ating buhay ang sakripisyo ni Jesu-Cristo sa kaniyang pagtatatag ng bagong tipan sa pamamagitan ng kaniyang kamatayan sa krus.

Ano ang mabuti sa pagdarasal natin sa mga Santo?

Bakit nga ba tayo nagdarasal sa kanila? Mapapansin natin na nakasulat sa Bibliya na ang pagdarasal para sa bawat tao ay isang gawaing Kristiyano, katulad ng nasabing talata sa 1 Timoteo 2:1-4. Marami pang ibang pagkakataon na nakasulat sa Bibliya ang paghihikayat ng pagdarasal para sa ibang tao, katulad sa mga sulat ni Apostol San Pablo kung saan hinihiling niya na ipanalangin siya ng kaniyang mga sinusulatan (mga halimbawa, sa Roma 15:30-32, Efeso 6:18-20, Colosas 4:3, 1 Tesalonica 5:25, 2 Tesalonica 3:1). Minsan naman si Apostol San Pablo naman ang nangangakong ipagpapanalangin niya ang kaniyang mga sinusulatan, gaya ng nakasulat sa 2 Tesalonica 1:11. Lalong lalo na, si Jesu-Cristo mismo ang nagsabi na ipanalangin natin ang ibang tao kahit na hindi naman nila ito hinihiling sa atin.

Samakatuwid, malinaw para sa atin na ang pagdarasal natin sa kanila ay parang paghiling na tayo ay ipanalangin nila. Makikita din natin sa Banal na Kasulatan na “ipagtapat [natin] sa [ating] mga kapatid ang [ating] mga kasalanan at ipanalangin [natin] ang isa't isa, upang [tayo'y] gumaling. Malaki ang nagagawa ng panalangin ng taong matuwid” [Santiago 5:16 MBB05]. Ang mga Santo, bilang mga itinuring na mga taong matutuwid ng Simbahan, ay siyang mga dapat tularan at gayahin, at isang napakagandang bagay na tayo ay dumulog sa kanila upang ang ating mga panalangin ay maidulog sa Diyos. Sa kanilang pakikipamagitan, mas magiging epektibo ang ating mga dalangin sa Diyos at naipapakita natin sa Diyos na sa ating pananalangin, inaalalala natin ang mga nagawa ng ibang tao, ng mga Santo, upang mapakita natin ang katapatan natin sa ating panalangin.

Source: The Essential Catholic Survival Guide by Catholic Answers

Ipinagbabawal ba ng Diyos ang paggawa ng mga imahen o rebulto?

Ipinagbabawal ba ng Diyos ang paggawa ng mga imahen o rebulto?

Isa sa mga pinakamadalas na paratang ng mga kaibayo natin sa pananampalataya ay ang pagsamba di umano sa mga rebulto ng mga Katoliko. Sabi nila, nilalabag daw ng mga Katoliko ang kautusan ng Diyos nang sabihin niya na “Huwag kang gagawa ng imahen ng anumang nilalang na nasa langit, nasa lupa, o nasa tubig upang sambahin. Huwag mo silang yuyukuran ni sasambahin sapagkat akong si Yahweh na iyong Diyos ay mapanibughuing Diyos” ‭‭[Exodo‬ ‭20:4-5‬a ‭RTPV05‬‬]. Nang dahil ba sa kautusang ito ay ipinagbabawal na ng Diyos ang paggawa ng mga rebulto?

Tayong mga Katoliko ay naniniwala din na isang malaking kasalanan sa Diyos ang “idolatry” o idolatriya, na siyang inilarawan ng Catholic Encyclopedia na “banal na pagsamba na ibinibigay sa isang imahen/larawan na ibinibigay sa lahat maliban sa tunay na Diyos.” Ang ibang mga kaibayo natin sa pananampalataya, sa pagpansin nila sa mga rebulto sa ating mga simbahan, ay pinaparatangan tayo na tayo daw ay lumalabag sa kasalanan ng idolatriya sapagkat nagkaroon tayo ng mga niluluhuran, tinitignan, at hinahawakang mga imahen ng mga iba’t ibang mga banal na tao katulad ng mga santo maging ang paggawa ng rebulto ng ating Panginoong Jesus Cristo. Ang ating tungkulin bilang mga Katoliko ay ang ipaliwanag sa kanila ng maayos kung bakit una, katanggap-tanggap ang paggawa ng mga rebulto ni Jesus at ng mga santo at pangalawa, kung bakit hindi ito maituturing na idolatriya.

IPINAG-UTOS NG DIYOS NA GAWIN ANG MGA REBULTO

Ang mga tao na tumutuligsa sa paggamit ng mga rebulto ng mga Katoliko ay madalas nakakalimutan ang mga pagkakataon na ipinag-utos mismo ng ating Diyos na gumawa ng mga ito. Halimbawa, nang ang Kaban ng Tipan (Ark of the Covenant) ay ipinag-uutos ng Diyos na likhain ni Moises, sinabi niya na “Lalagyan mo ng dalawang kerubing ginto ang dalawang dulo nito, tig-isa sa magkabilang dulo. Ihihinang ang mga kerubin upang ito at ang Luklukan ng Awa ay maging iisang piraso. Gawin mong magkaharap ang dalawang kerubin na parehong nakatungo, at nakabuka ang mga pakpak na nilulukuban ang Luklukan ng Awa.” [Exodo‬ ‭25:18-20‬ ‭RTPV05‬‬]. Isa pang pagkakataon na mayroong mga “inanyuang mga bagay” na ipinagutos na gawin para sa Panginoon ay nang ibinigay ni Haring David kay Solomon ang plano para sa pagpapagawa ng templo: “Itinakda rin niya ang timbang ng purong ginto para sa altar na sunugan ng insenso, pati ang plano at gintong gagamitin sa karwahe ng mga kerubin na ang mga pakpak ay tumatakip sa Kaban ng Tipan ni Yahweh. Sinabi ni David, “Ang lahat ng ito ay nasa plano na ginawa ayon sa utos ni Yahweh at siyang kailangang isagawa.” [1 Mga Cronica‬ ‭28:18-19‬ ‭RTPV05‬‬]. Isa din sa katangian ng templo sa Jerusalem “...ay balot ng tablang kasintaas ng pinto at may ukit na larawan ng palmera at kerubin; salitan ang larawan ng palmera at kerubin. Bawat kerubin ay may dalawang mukha:” [Ezekiel‬ ‭41:17-18‬ ‭RTPV05‬‬]. Ano ang ibig sabihin ng mga nasabing mga talata? Nasa kalooban ng Diyos ang paggawa ng mga rebulto kung ito ay itinuring na hindi Diyos. Ang kautusang “Huwag gumawa ng imahen” ay kaugnay ng naunang kautusan na ““Huwag kang sasamba sa ibang diyos, maliban sa akin” [Exodo‬ ‭20:3‬ ‭RTPV05‬‬], kaya tayong mga Katoliko, sa tuwing inilalahad sa atin ang sampung utos, ang mga kautusan na “huwag sasamba sa mga ibang diyos” at “huwag gagawa ng imahen” ay nakapaloob lamang sa ikalawang kautusan.

ANG TAMANG PAGGAMIT NG MGA IMAHEN

Noong ang salot ng mga ahas ay ibinigay ng Diyos sa mga Israelita bilang kaparusahan, sinabi ng Diyos kay Moises na “Gumawa ka ng isang ahas na tanso. Ilagay mo iyon sa dulo ng isang mahabang kahoy. Sinumang natuklaw ng ahas at tumingin doon ay hindi mamamatay.” Ganoon nga ang ginawa ni Moises. Kaya lahat ng natuklaw ng ahas ay tumitingin sa ahas na tanso at hindi nga namamatay.” [Mga Bilang‬ ‭21:8-9‬ ‭RTPV05‬‬]. Ano ang kabuluhan nito? Ang mga tao ay kailangang “tumingin” sa tansong rebulto ng ahas upang gumaling. Ipinapakita nito na ang mga rebulto ay maaaring gamitin para sa mga relihiyosong mga bagay, dahil sa pagkakataong ito ang Diyos ay nagpapagaling ng mga maysakit sa pamamagitan ng “pagtingin sa tansong ahas”. Ang mga Katoliko ay gumagamit ng mga rebulto, mga larawan, at iba pang mga bagay upang maalala ang isang tao o ang bagay na kumakatawan dito. Tulad ng mga pagkakataon na tayo, sa pagaalaala natin sa mga namayapa na nating mga mahal sa buhay, ay gumagamit ng mga larawan upang mas maramdaman natin ang alaala ng taong iyon. Sa paghahalintulad, ganito din ang gamit ng mga rebulto ng mga santo upang maalala ang mga katangian nila at maaaring makatulong sa pag-aaral sa kanilang mga nagawa na ukol sa Diyos. Ipinagbabawal ng Diyos ang “pagsamba sa mga larawan na ito”, ngunit hindi niya ipinagbawal ang paggawa ng mga nasabing mga larawan, na nailarawan na natin sa iba’t ibang halimbawa mula sa Bibliya. Kapag ang mga nasabing mga rebulto o imahen ay itinuring nang parang isang diyos, dito pa lamang magkakaroon ng kasalanan ng idolatriya. Ang halimbawa nito ay nang “dinurog din niya (ni Haring Ezequias) ang tansong ahas na ginawa ni Moises na kung tawagin ay Nehustan sapagkat hanggang sa panahong iyon ay pinagsusunugan pa nila ito ng insenso” [‭‭2 Mga Hari‬ ‭18:4b‬ ‭RTPV05‬‬]. Ano ang mali dito? Binigyan nila ng pangalan ang tansong ahas na Nehustan at pinagsunugan ng insenso, na nagpapahiwatig na itinuring ng mga tao na ang tansong ahas mismo ang may kapangyarihan.

Mga reprerensiya:

"The Essential Catholic Survival Guide" by the staff at Catholic Answers

Catholic Encyclopedia

ANO ANG KABULUHAN NG LINGGO NG PALASPAS? (isang pagsusuri sa Bibliya)

ANO ANG KABULUHAN NG LINGGO NG PALASPAS?

(isang pagsusuri sa Bibliya)

Tayong mga Katoliko ay ipinagdiriwang ang Linggo ng Palaspas o “Palm Sunday” sa ingles sa ika-anim at huling linggo ng panahon ng Mahal na Araw sa kalendaryong Katoliko. Ito ay ipinagdiriwang isang linggo bago ang pagdiriwang ng muling pagkabuhay ni Cristo tuwing Pasko ng Muling Pagkabuhay o “Easter.”

Ano ang kabuluhan ng pagdiriwang ng Linggo ng Palaspas para sa atin? Ito ang pagbibigay ng alaala sa isang pangyayari noong nandito pa sa lupa si Jesus: noong siya ay matagumpay na pumasok sa Jerusalem. Ang pangyayaring ito ay nakasulat sa apat na ebanghelyo sa Bibliya: sa Mateo 21:1-17, sa Marcos 11:1-11, sa Lucas 19:29-40, at sa Juan 12:12-19. Sa pagkakasulat sa apat na ebanghelyo, ito ay nagpapahiwatig na ang pangyayaring ito ay napakahalaga sa buhay ni Jesus.

Ating basahin ang nakasulat sa Juan 12:12-15:

Juan 12:12-15 (Ang Biblia)

12 Nang kinabukasan ang isang malaking karamihan na nagsiparoon sa pista, pagkabalita nila na si Jesus ay dumarating sa Jerusalem, 13 Ay nagsikuha ng mga palapa ng mga puno ng palma, at nagsilabas na sumalubong sa kaniya, na nagsisigawan, Hosanna: Mapalad ang pumaparito sa pangalan ng Panginoon, sa makatuwid baga'y ang Hari ng Israel. 14 At si Jesus, pagkasumpong sa isang batang asno, ay sumakay doon, gaya ng nasusulat, 15 Huwag kang matakot, anak na babae ng Sion: narito, ang iyong Hari ay pumaparito, na nakasakay sa isang anak ng asno.

Ano ang kabuluhan ng pagpasok ni Jesus sa Jerusalem? Ano ang ibig sabihin ng mga ginawa ng mga tao na nasa Jerusalem na sumalubong kay Jesus?

Ang pagpasok ni Jesus sa Jerusalem sa pamamagitan ng isang asno ay isang pahiwatig na siya ay nagpapakilalang Mesias sa mga tao sa Jerusalem. Kaniyang tinupad ang hula na tungkol sa Mesias o ang siyang magiging hari ng mga Judio na ayon sa Zecharias 9:9. Si Jesus ay pumasok sa Jerusalem na nagpapakilalang hari ng Israel. Bagamat si Jesus ay hindi tahasang sinabi ito noong siya ay nangangaral pa sa Galilea (Mateo 12:16 at 16:20), sa pagkakataon na ito ay tahasan na niyang ipinahayag na siya ang Mesias. Ang mga tao sa Jerusalem ay naiintindihan ito, kaya sila ay naglatag ng mga balabal at nagputol ng mga sanga ng punong kahoy upang ipangbati sa kaniya. Ang paglalatag ng mga balabal ay isang tanda ng pagbibigay ng galang sa isang hari noong mga panahon na iyon, gaya ng nakasulat sa II Hari 9:13. Ang pagpasok ni Jesus sa Jerusalem ay ang naging tanda ng pagdating ng kaharian ng Mesias na matutupad sa pamamagitan ng Paskua ng kaniyang pagkamatay at muling pagkabuhay (Cathecism of the Catholic Church, par. 560, isinalin sa Filipino). Bagamat ito ang naging pagsalubong ng mga tao kay Jesus, marami sa mga Judio ang hindi naniwala dito at sa bandang huli, sila mismo ang nais magpapatay kay Cristo sapagkat siya ay namumusong o gumagawa ng kalapastanganan sa hula tungkol sa Mesias na sa tingin nila ay isang makapangyarihang hari na lalaban sa mga kalaban ng Israel. Sa halip, ang kanilang nakita ay isang simpleng taong naga-Nazaret na nangangaral ng kaharian ng Diyos.

Ating pagnilay-nilayan ang pangyayaring ito at tayo, bilang mga Katoliko, ay matutong tanggapin si Jesus sa ating buhay ng buong sigla at tayo ay magalak sapagkat ang isang tagapagligtas ay pumasok na sa buhay natin.

SINO ANG ISANG PASTOR SA JUAN 10:16, si FELIX MANALO o si JESU-CRISTO?

SINO ANG ISANG PASTOR SA JUAN 10:16, si FELIX MANALO o si JESU-CRISTO?

(Isang pagsusuri sa Biblia)

Isa sa mga pinaniniwalaan ng mga kaanib sa Iglesia ni Cristo (1914) ay ang pagtalikod ng naunang iglesia na itinatag ng ating Panginoong Jesu-Cristo at ang paglitaw nito sa malayong silangan (Pilipinas) sa pagsisimula ng unang digmaang pandaigdig. Isa sa mga talata na ginagamit ng INC1914 upang patunayan na nagbigay di-umano ang Panginoong Jesu-Cristo ng hula tungkol sa “ibang tupa” niya na lilitaw sa hinaharap ay ang Juan 10:16:

Juan 10:16 (ADB)

At mayroon akong ibang mga tupa, na hindi sa kulungang ito: sila'y kailangan din namang dalhin ko, at kanilang diringgin ang aking tinig; at sila'y magiging isang kawan, at magkakaroon ng isang pastor.

Mahilig din gamitin ng INC1914 ang Easy-to-Read Version ng Biblia upang patunayan daw na ang kawan ay mangagaling sa hinaharap o “Future”:

John 10:16 (Easy-to-read Version)

I have other sheep too. They are not in this flock here. I must lead them also. They will listen to my voice. In the future there will be one flock and one shepherd.

Sinasabi ng INC1914 na ang nasabing isang kawan ay ang Iglesia na itinatag noong 1914 dito sa Pilipinas at ang isang pastor ay siyang si Felix Manalo di-umano. Ang Iglesia Ni Cristo di-umano ang katuparan ng hula ng pagkakaroon ng mga kawan sa hinaharap (future) at magkakaroon ng isang pastor (Felix Manalo.)

Ano ang sagot nating mga Katoliko dito? Tayo ay hindi naniniwala na si Felix Manalo ang isang Pastor sa Juan 10:16, sapagkat naniniwala tayo na si Jesu-Cristo mismo ang tinutukoy. Bakit? Sapagkat mahalaga sa atin na malaman ang konteksto ng talata upang malaman natin ang buong diwa ng pahayag. Ating basahin ang Juan 10 sa mga talatang 11 hanggang 18:

Juan 10:11-18 (ADB)

11 Ako ang mabuting pastor: ibinibigay ng mabuting pastor ang kaniyang buhay dahil sa mga tupa. 12 Ang nagpapaupa, at hindi ang pastor, na hindi may-ari ng mga tupa, ay nakikitang dumarating ang lobo, at pinababayaan ang mga tupa, at tumatakas, at inaagaw sila ng lobo, at pinapangangalat: 13 Siya'y tumatakas sapagka't siya'y upahan, at hindi ipinagmamalasakit ang mga tupa. 14 Ako ang mabuting pastor; at nakikilala ko ang sariling akin, at ang sariling akin ay nakikilala ako, 15 Gaya ng pagkakilala sa akin ng Ama, at ng sa Ama ay pagkakilala ko; at ibinibigay ko ang aking buhay dahil sa mga tupa. 16 At mayroon akong ibang mga tupa, na hindi sa kulungang ito: sila'y kailangan din namang dalhin ko, at kanilang diringgin ang aking tinig; at sila'y magiging isang kawan, at magkakaroon ng isang pastor. 17 Dahil dito'y sinisinta ako ng Ama, sapagka't ibinibigay ko ang aking buhay, upang kunin kong muli. 18 Sinoma'y hindi nagaalis sa akin nito, kundi kusa kong ibinibigay. May kapangyarihan akong magbigay nito, at may kapangyarihan akong kumuhang muli. Tinanggap ko ang utos na ito sa aking Ama.

Ngayon ating sagutin ang mga tanong:

1.) SINO ANG MABUTING PASTOR? -Si Jesu-Cristo. (tl. 11)

2.) ANO ANG GAGAWIN NG PASTOR? -Nagibibigay (o ibinubuwis) ang kaniyang buhay para sa mga tupa (tl. 11). Ito’y taliwas sa isang nagpapaupa na hindi mahal ang kaniyang mga tupa kapag siya ay nakakita ng mga lobong paparating (siya’y tumatakas kapag nakikita niya ang mga ito) (tl. 12).

3.) SINO ANG MAY-ARI NG IBANG MGA TUPA? –Si Cristo (tl. 16).

Ang mga nasabing mga pahayag ay nagpapatunay na si Jesus ang siyang isang isang pastor sapagkat kaniyang “dadalhin” ang mga ibang tupa sa kaniyang kasalukyang kawan at magiging isang kawan sila. Hindi magkakaroon ng hiwalay na kawan sapagkat nagpapahiwatig iyon na hindi maaalagaan ng Panginoong Jesu-Cristo ang kaniyang kawan. Tandaan natin, ibubuwis ni Cristo ang kaniyang buhay para sa kaniyang mga tupa. Ang nais ni Cristo ay hindi maagaw ninoman ang kaniyang mga tupa. Iyon ang nakasulat sa Juan 10:27-30:

Juan 10:27-30

27 Dinirinig ng aking mga tupa ang aking tinig, at sila'y aking nakikilala, at sila'y nagsisisunod sa akin: 28 At sila'y binibigyan ko ng walang hanggang buhay; at kailan ma'y hindi sila malilipol, at hindi sila aagawin ng sinoman sa aking kamay. 29 Ang aking Ama, na sa kanila ay nagbigay sa akin, ay lalong dakila kay sa lahat; at hindi sila maaagaw ninoman sa kamay ng Ama. 30 Ako at ang Ama ay iisa.

Sino ba ang ibang tupa na wala pa sa kaniyang kawan? Ang INC1914 ay naniniwala na may tatlong grupo o pulutong ang naging bayan ng Diyos: ang mga Judio, mga Gentil, at ang ikatlo ay ang INC1914 di-umano gamit ang talatang Roma 9:24 [Maging sa atin na kaniya namang tinawag, hindi lamang mula sa mga Judio, kundi naman mula sa mga Gentil?]. Sinasabi nila na nasa kawan na di-umano ang mga Gentil nang panahon na iyon kaya kailangan magkaroon ng ibang grupo.

Para sa ating mga katoliko, sino ang “ibang kawan” na wala pa kay Cristo ayon sa Juan 10:16? Ito ang mga hindi Judio, at nalalaman natin sa mga panahong nasa lupa pa si Jesu-Cristo, ang kaniyang itinuturing na kaniyang kawan ay ang mga Judio lamang (Juan 4:22). Ngunit alam din natin na tinanggap din ang mga hindi kabilang sa mga Judio noong panahon na iyon, katulad ng mga taga-Samaria (Gawa 8:4-8) at ang mga Gentil (Gawa 10). Nalalaman din natin na walang papabayaan si Jesu-Cristo sa kaniyang mga kasulukuyang mga kawan. Ang nais nga niya ay kaniyang dalhin ang ibang tupa na wala pa sa kaniyang kawan kasama ng kaniyang kasalukuyang kawan (Juan 10:16) at ang mga ibang mga tupa ay magiging kasama ng mga naunang tupa at sila ay magiging isang kawan. Hindi magpapadala sa hinaharap si Cristo ng isang kawan sa hinaharap, at saka hindi din niya ibibigay sa iba ang pagiging isang pastor sapagkat siya nga ang mabuting pastor na mag-aalay ng buhay niya para sa mga tupa; hindi niya ibibigay kanino man ang kaniyang mga tupa.

ANG IGLESIA NI CRISTO (1914) BA AY NAKASULAT SA BIBLIA?

(GAWA 20:28)

Pinaniniwalaan ng mga kaibayo natin sa pananampalataya mula sa Iglesia ni Cristo (1914) na ang kanilang iglesia ang sinasabing iglesiang lumitaw noong 1914 dito sa Pilipinas at ang siyang iglesiang hinulaan sa Biblia. Isa sa mga patunay di-umano nila ay ang Gawa 20:28 (Lamsa), na kung saan pinapatunayan nila di-umano na sila lang ang maliligtas pagdating ng araw ng paghuhukom sapagkat sila lamang iglesia o kawan na tinubos ng dugo ni Cristo:

Acts 20:28 (Lamsa)

Take heed therefore to yourselves and to all the flock over which the Holy Spirit has appointed you overseers, to feed the CHURCH OF CHRIST which he has purchased with his blood.

Gawa 20:28 (Lamsa) (isinalin sa Filipino ng INC)

Ingatan ninyo kung gayon ang inyong mga sarili at ang buong kawan na rito’y hinirang kayo ng Espiritu Santo upang maging mga katiwala, upang pakanin ang IGLESIA NI CRISTO na binili niya ng kaniyang dugo.

Madalas ginagamit ang talatang ito sa kanilang mga pagtuturo kung ano ang tunay na iglesia na itinatag ni Cristo. Kadalasan, pagkatapos nila magbasa ng mga talata tungkol sa iglesia (ex. Mateo 16:18), tungkol sa kawan (ex. Juan 10:16), o tungkol sa pagtutubos ng dugo ni Cristo sa kasalanan (ex. Roma 5:9) ay sinusundan ng katanungan na katulad ng mga sumusunod:

-Ano ang pangalan ng iglesia na itinatag ni Cristo? Sagot ay Gawa 20:28 (Lamsa)

-Ano ang pangalan ng kawan ni Cristo? Sagot ay Gawa 20:28 (Lamsa)

-Ano ang tinubos ng dugo ni Cristo? Sagot ay Gawa 20:28 (Lamsa)

Sa paraang ito maraming nahihikayat na maniwala na ang INC (1914) nga ay mababasa sa Biblia, at sa konklusyon ng iba, ay ang tunay na Iglesia sapagkat ito’y nakasulat o hinulaan sa Biblia.

Ano ang mga pagtututol nating mga Katoliko dito? Bakit tayo sigurado na mali ang pangangatwiran ng mga INC (1914) dito?

1.) Noong unang siglo ang iglesia na itinatag ni Cristo at ng mga apostol ay wala pang opisyal na pangalan. Ito’y pinapatunayan ng maraming tawag sa iglesia tulad ng “iglesia ng Diyos” (1 Cor. 10:32), “iglesia ng mga banal” (1 Cor. 14:33), o ang “katawan ni Cristo” (Ef. 5:23). Sa katunayan, sa orihinal na Griyego ng Gawa 20:28 ay hindi naman “iglesia ni Cristo” ang nakasulat, kundi “iglesia ng Diyos” o sa ibang mga manuskripto ay “iglesia ng Panginoon”. Ano po ang napapansin natin sa mga talata? Ang mga ipinapangalan sa iglesia noong unang siglo (sa pagpapatotoo ng Biblia) ay mga paglalarawan sa katangian ng iglesia, sa pagpapatotoo ng madaming tawag dito na naglalarawan kung sino ba ang may ari nito (Diyos/Panginoon/Cristo) hindi kung ano ang opisyal ng pangalan ng iglesia.

2.) Sa saling Lamsa, pinangangatwiran ng INC (1914) na tama ang salin ni Mr. George M. Lamsa sa Gawa 20:28 sa kadahilanang ang Diyos ay walang dugo (sapagkat siya ay espiritu), kaya imposible daw na ang Iglesia ng Diyos ang tamang salin. Imposible daw na bilhin ng Diyos ang iglesia sapagkat siya ay walang dugo. Si Cristo lamang daw ang tao na may dugo (hindi tayo tumatanggi dito) kaya mas pinipili nila ang salin na “Iglesia ni Cristo”. Alam nating mga katoliko na ang pangangatwiran na ito ay batay lang sa palagay na si Cristo ay hindi Diyos at tao lang, na sadyang mali (ipinipilit ang gustong salin sa halip na hayaang magsalita ang Biblia para sa sarili nito). Ngunit ang pinakamahalaga, kung susuriin, kung ang pangalang IGLESIA NI CRISTO ay tunay na nasa Biblia, dapat ito’y nakasulat sa orihinal na manuskriptong Griyego. Ang tanging pagkakataon na lumabas ang IGLESIA NI CRISTO sa Biblia sa mga literal na salin (walang PARAPHRASE) ay sa Roma 16:16 (sa saling Ang Biblia), ngunit kung susuriin ito’y tumutukoy sa iba’t ibang iglesia na bumabati sa iglesia sa Roma (ἐκκλησίαι o ekklēsiai ang nakasulat, na isang Nominative Feminine Plural, kapag isinalin ay “churches” sa Ingles at “mga iglesia” sa Filipino) at hindi sa isang opisyal na pangalan ng organisasyon. Kung tunay nga na opisyal na pangalan ang IGLESIA NI CRISTO (1914), ang dapat na nasa orihinal na Griyego ay Εκκλησίαν του Χριστού (Ekklesían tou Christoú/Church of Christ/Iglesia ni Cristo) at hindi Εκκλησίαν του Θεοῦ (Ekklesían tou Theou) o ἐκκλησίαν τοῦ κυρίου (Ekklesían tou Kyrion/Church of the Lord/Iglesia ng Panginoon). Si Apostol San Pablo, kung malinaw na gustong ipakilala ang opisyal na pangalan ng iglesia, dapat mas naging masugid siya sa pagpapakilala sa pangalan sa paraang ito ang palagi niyang pagtawag sa iglesia.

Marami pang beses na pinapatunayan di-umano ng Iglesia ni Cristo na ang iglesia daw nila ay nakasulat sa Biblia, ngunit kung susuriin kapag pinapatunayan nila ito sila ay gumagamit ng mga Dynamic Equivalence na salin (ang mga salin na lumalayo sa literal na pagsasalin ng mga orihinal na teksto). Sa paraang ito mapapansin natin na hindi iginagalang ng Iglesia ni Cristo ang salita ng Diyos na nakasulat sa Biblia sapagkat hindi nila iginagalang kung ano ang sinasabi ng Biblia, kundi kung ano lang ang gusto nilang paniwalaan.

ANG PAGKA-DIYOS NI CRISTO

(Isang pagsusuri sa Biblia at Kasaysayan)

Part 2 – Si Cristo ba ay tao lamang?

Sa nakaraang post, tinalakay natin ang isa sa mga pinaka-saligan ng pananampalataya sa Biblia na nagpapatunay na si Cristo ay tunay na Diyos. Siya ang walang hanggang Salita ng Diyos: ang Anak ng Diyos. Sa nakaraang post, pinatunayan natin ayon sa Juan 1:1-3 at 14 na si Jesu-Cristo ay Diyos ayon sa pag-aaral natin.

Ngunit, sabi ng ilan, malinaw di-umano sa Biblia na itinangi ang Panginoong Jesu-Cristo bilang isang tao sa Diyos. Ating tatalakayin ang mga talatang ito (lahat ng sumusunod na talata ay isinipi mula sa saling Ang Biblia):

I Timoteo 2:5

“Sapagka't may isang Dios at may isang Tagapamagitan sa Dios at sa mga tao, ang TAONG si Cristo Jesus,”

Juan 8:40a

“Datapuwa't ngayo'y pinagsisikapan ninyo akong patayin, na TAONG sa inyo'y nagsaysay ng katotohanan,”

Mateo 1:20b

“Jose, anak ni David, huwag kang mangamba sa pagtanggap kay Maria na iyong asawa: sapagka't ang kaniyang dinadalang-TAO ay sa Espiritu Santo”

Ang Simahang Katolika ay hindi itinatanggi ang katotohanang ito: na si Cristo ay isang tao. Ngunit, maraming beses na nating nilinaw na si Jesu-Cristo ay totoong tao AT totoong Diyos. Ito ay isa sa mga misteryo ng ating pananampalataya: kung paanong ang Diyos ay nagkatawang tao na tumahan kasama natin. Ang mga nasabing mga talata ay binibigyan lamang ng puna ang pagka-tao ni Jesu-Cristo, ngunit hindi nito ibig sabihin na si Cristo ay tao lamang. Mahalagang suriin natin ang konteksto ng mga nasasabing talata upang malaman natin kung ano ba talaga ang dahilan bakit sa Biblia binigyan ng pansin ang pagkatao ni Jesus.

Sa I Timoteo 2:5, ang konteksto nito ay ang pagbibilin ni Apostol San Pablo sa kanyang alagad at kamanggagawang si Timoteo na sa kanilang mga panalangin ay ialay sa lahat ng mga tao sa pamamagitan ni Cristo Jesus. Para sa konteksto, basahin ang I Timoteo 2:1-6. Nais nating linawin na hindi sinabi sa talatang ito na si Cristo ay hindi Diyos bagamat siya ay ay ang “taong tagapamagitan.” Bakit binigyan ng pansin ang pagiging tao ni Cristo dito? Dahil siya ang “tagapamagitan” ng Diyos at tao. Sa panig natin, siya ay nakilala natin bilang isang tao. Ngunit upang maging isang tunay na tagapamagitan, siya ay dapat maging isang persona na kayang iparating ang ating gustong sabihin. Tulad ng isang tagasalin ng ibang wika na may kaalaman sa dalawang wika, ang Panginoong Jesu-Cristo ay totoong tao AT totoong Diyos. Nagiging makabuluhan lamang ang pagiging tagamapagitan ni Jesus sapagkat siya ay parehong tao at Diyos.

Sa Juan 8:40, ang konteksto nito (Juan 8) ay ang pagtatanong ng mga Judio sa pagtatawag ni Cristo na Ama sa Diyos. Ito ang dahilan kaya gustong patayin ng mga Judio si Cristo: sapagkat itinuturing nila na si Cristo ay nakikipantay sa Diyos sa pagtawag dito na Ama (Juan 5:18) na isang katagang itinuturing na kalapastangan kung ikaw ay isang tao lamang. Sa puntong ito, pinupuna ng mga Fariseo si Jesus tungkol sa kaniyang pagtawag na Ama sa Diyos, at ihinahambing nila na kanilang mga sarili na ang Ama naman nila ay si Abraham (tl. 8:39). Pinupuna ni Jesus na bagamat ito ang kanilang sinasabi, hindi naman nila isinasabuhay ang mga utos ni Abraham sapagkat nais nilang patayin ang isang babaeng nagkasala sa pagkakalunya (tl. 8:1-11). Sa paghahambing, si Cristo naman ay isinasalaysay ang kaniyang relasyon sa Ama, at kung paanong siya ang sumusunod sa utos ng Diyos. Sa pagpunang ito, inaakusahan ng mga Fariseo si Jesus na siya ay mas higit pa kaysa kay Abraham, sapagkat sinabi ni Jesus na nagalak si Abraham noong nakita niya si Jesus (tl. 8:56). Sa pahayag na ito, tinanong ng mga Judio si Jesus na “Wala ka pang limangpung taon, at nakita mo si Abraham?” (tl. 8:57). Ang sagot ni Jesus? Sinabi niya na “Bago ipinanganak si Abraham, ay AKO NGA.” Ang “AKO NGA” sa Griyego ay “eigo eimi” na ang ibig sabihin ay “Ako Nga” sa literal na salin at “Ako ay Umiiral”. Ang pahayag na ito ang nagpapatunay na si Cristo, bago pa ang kaniyang pagdating dito sa mundo, ay umiiral na bilang Diyos, kaya siya ay nakita ni Abraham at nagalak. Ito din ang intindi ng mga Judio dito, kaya siya ay kanilang pinagbabato (tl. 8:59).

Sa Mateo 1:20, ang konteksto naman ay ang kapanganakan ni Jesus. Mga mahalagang punto tungkol sa talata: una, si Maria ay nagdalang tao sa pamamagitan ng Espiritu Santo, ang ikatlong persona sa banal na Trinidad. Ang kalikasan ng kaniyang kapanganakan ay nagpapahayag na si Jesus ay hindi isang ordinaryong tao sapagkat siya ay ipinanganak sa pamamagitan ng Birheng Maria AT ng Espiritu Santo. Sa pagdating ni Jesus sa mundong ito, matuturing na ang Diyos ay pumarito na din, sa pagsasabi na din sa talatang 23 na siya ang Emmanuel, “na kung liliwanagin, ay Kasama natin ang Diyos”.

ANG PAGKA-DIYOS NI CRISTO
(Isang pagsusuri sa Biblia at Kasaysayan)

Part 1 – Si Jesu-Cristo ba ay Diyos ayon sa Juan 1:1-3 at 14?

Hindi kaila sa atin na ang ilan sa mga kaibaiyo natin sa pananampalataya ay hindi naniniwala na si Cristo ay tunay na Diyos. Ang ilan sa kanila, katulad ng mga Iglesia ni Cristo (1914) at ng mga Jehovah’s Witnesses, ay naniniwala na si Jesu-Cristo di umano, bagama’t siyang tagapagligtas ng ating mga kasalanan at tagapamagitan sa Ama, siya ay TAO lamang.

Tayong mga Katoliko ay hindi itinatanggi na si Cristo ay isang tao. Ngunit, para sa atin, si Jesus ang Cristo, ang Mesias, ang Diyos na nag-katawang tao at tumahan kasama natin, ang walang hanggang Salita ng Diyos. Siya ang ikalawang persona sa banal na Trinidad, ang Diyos Anak.

Sa mga susunod na serye ng mga post tatalakayin natin kung bakit tayong mga Katoliko ay naniniwala na ang Panginoong Jesu-Cristo ang tunay na Diyos na nagkatawang-tao.

Bago ang lahat, nais ko munang sagutin ang mga mahalagang konsepto sa likod ng banal na Trinidad. Ito ang mga sumusunod:

1.) Mayroon lamang isang Diyos

2.) Ang Diyos ay may Tatlong Persona

3.) Ang Bawat Persona ay tunay na Diyos

4.) Ang Ama ay hindi ang Anak o ang Espiritu Santo

5.) Ang Anak ay hindi ang Ama o ang Espiritu Santo

6.) Ang Espiritu Santo ay hindi ang Ama o ang Anak

Upang mapatunayan na ang mga paratang na si Cristo ay hindi Diyos, kailangang mapatunayan ng mga tumutuligsa sa aral ng Banal na Trinidad ang isa sa mga konsepto na naglalarawan sa doktrina ng Trinidad. Ang konsepto ng banal na Trinidad, bagamat hindi tuluyang sinabi sa Biblia, ay isang doktrina na sa mabusising pag-aaral ng mga banal na kasulatan ay mapapatunayang totoo nga. Lahat ng ito ay mapapatotohanan sa Biblia, lalong lalo na sa Bagong Tipan. Sa post na ito tatalakayin natin ang pagka-Diyos ni Cristo ayon sa pasimula ng Ebanghelyo ni Juan. Ang Ebanghelyo ni Juan ang ika-apat sa mga Ebanghelyo sa Biblia at ang siyang naiiba sa mga Ebanghelyo ni Mateo, Marcos, at ni Lucas sa takbo ng mga salaysay at mga pangunahing tema. Kung ang mga naunang mga Ebanghelyo ay binigyan ng diin ang pagiging tao ni Jesu-Cristo, ang Ebanghelyo ni Juan ay nagpapatotoo na si Jesus nga ang hinihintay na walang hanggang Salita (Logos) ng Diyos na nagkatawang tao, ang siyang Diyos Anak na nagkatawang tao at nanahan kasama natin.

Una nating basahin ang Juan 1:1-3, at 14 (saling Magandang Balita Biblia)

1 Nang pasimula ay naroon na ang Salita; ang Salita ay kasama ng Diyos, at ang Salita ay Diyos. 2 Sa pasimula ay kasama na siya ng Diyos. 3 Nilikha ang lahat ng bagay sa pamamagitan niya, at walang anumang nalikha nang hindi sa pamamagitan niya; 14 Ang Salita ay naging tao at nanirahan sa piling namin. Nakita namin ang kaluwalhatiang tunay na kanya bilang kaisa-isang Anak ng Ama. Siya ay puspos ng kagandahang-loob at ng katotohanan.

Ang “Salita” ay λόγος (logos) sa Griyego. Ito ay isinasalin ding “Verbo” sa ibang mga salin sa Filipino. Ano ba ang ibig sabihin ng λόγος (logos)? Kung ating susuriin sa konteksto ng mga naunang mambabasa ng ebanghelyo ni San Juan, ang ibig sabihin ng λόγος (logos) ay maaring “isipan” o “pananalita”. Ang tugon ng mga naniniwala na si Cristo ay hindi Diyos kapag tinatalakay ang talatang ito ay ganito: si Cristo ay nasa isip lamang ng Diyos nang lalangin niya ang mundo bilang isang bahagi ng balak ng Panginoong Diyos sa pagliligtas ng tao.

Ano ang tugon nating mga Katoliko dito? Una sa lahat, ang pasimula ni Juan sa kaniyang Ebanghelyo ay naglalaman ng mga importanteng talata na nagpapatotoo na siya nga ay Diyos:

1.) Nang Pasimula ay naroon na ang Salita – ito ay pahapyaw na ginagaya ang nakasulat sa Genesis 1:1 na ang nakasulat ay “Nang pasimula ay nilikha ng Diyos ang langit at ang lupa;”. Ang talatang ito ang nagpapatunay na si Jesus ay naroon na noong simula pa lamang: siya ay walang simula (Juan 8:58). Noong simula pa lamang ay niluluwalhati na ng isa’t isa ang Diyos Ama at ang Diyos Anak (Juan 17:5).

2.) Ang Salita ay kasama ng Diyos – ito ay naglalarawan na ang Salita ay naiiba o natatangi sa Panginoong Diyos. Ito ay sang-ayon sa konsepto at doktrina ng banal na Trinidad: ang Diyos Ama ay natatangi sa Diyos Anak (Salita)

3.) Ang Salita ay Diyos – ito ay nagpapatunay na ang Salita, bagama’t natatangi sa Diyos Ama, ay tunay na Diyos. (Juan 20:28)

4.) Sa pasimula ay kasama na siya ng Diyos – ang Salita, bilang naroon na noong simula pa lamang, ay kasama na ng Diyos noong simula pa lamang. Pansinin natin na ang pagtuturing sa Salita ay parang isang tao at hindi parang isang hamak na “pag-iisip” o “plano” lamang.

5.) Nilikha ang lahat ng bagay sa pamamagitan niya, at walang anumang nalikha nang hindi sa pamamagitan niya – ito ang talatang nagpapatunay na iisa lamang ang Diyos: na ang Diyos Anak, ang Salita, ay kasama sa paglilikha ng mundong ito, at walang anuman na nalikha ang nalikha kung wala siya: nagpapatunay sa kaniyang kahalagahan bilang tunay na Diyos. Kung hindi Diyos si Cristo, kahit wala siya ay kaya pa din lumalang ng Diyos Ama, ngunit hindi.

6.) Ang Salita ay naging tao at nanirahan sa piling namin – ang Salita, bilang tunay na Diyos, ay naging tao at nanirahan sa piling natin. Siya ay totoong tao (Filipos 2:6-11) at totoong Diyos.

Abangan sa mga susunod pang mga post ang mga iba pang pagtalakay sa pagka-Diyos ni Cristo.

MGA PANINIWALANG PROTESTANTE
(Isang pagsusuri sa Biblia)

Part 3 – Ang Biblia lamang ba ang tanging batayan ng mga katotohanan na mula sa Diyos? [Sola Scriptura]

Sa mga nakaraang mga post, naitalakay natin ang isa sa mga pangunahing doktrina ng kilusang Protestantismo: ang Sola Fide o ang paniniwala na tanging ang pananampalataya lamang ang makakapagligtas sa isang tao. Ngayon, ating tatalakayin ang isa pa sa mga pangunahing doktrina ng mga Protestante: ang Sola Scriptura o ang paniniwala na ang tanging ang mga banal na kasulatan, ang Biblia, ang siyang tanging batayan ng pananampalataya o doktrina: anumang bagay na wala sa Biblia ay hindi maaaring gawing batayan ng pananampalataya sa kadahilanang ito ay walang kapamahalaan, walang kabuluhan, at mali. Ito ay taliwas sa paniniwalang Katoliko na ang Banal na Kasulatan, kasama ang Banal na Tradisyon, ang siyang mga batayan sa pananampalataya.

Ano ang Banal na Tradisyon? Ito ang buhay na pagpapasa ng mga turo ng mga apostol sa pamamagitan ng “Paghahalili sa Pagka-Apostol”. Tayong mga Katoliko ay naniniwala na ang mga batayan ng katotohanan na inihayag ng ating Panginoong Diyos sa pamamagitan ng Espiritu Santo ay dalawa: ito ay ang Banal na Kasulatan (ang Biblia) at ang Banal na Tradisyon. Gayunpaman, ilan sa mga kapatid nating mga Protestante ang naniniwala na tanging ang Biblia lamang ang pinakabatayan ng pananampalataya. Ating susuriin ang mga batayan ng ating mga kapatid na Protestante at sasagutin natin ang mga ito. Atin ding susuriin na ang Biblia mismo ay hindi sinusuportahan ang ganitong doktrina.

Una sa lahat, ang “Sola Scriptura” o ang doktrina na nagsasabi na ang Biblia lamang ang tanging pinakabatayan ng pananampalataya sa isang Kristiyano ay lumabas lamang noong ika-16 na siglo noong ito’y ipinahayag ni Martin Luther (ang itinuturing na ama ng Protestantismo) noong hinamon niya ang mga turo ng Simbahang Katolika noong mga panahon na iyon. Sa paghamon niya sa simbahan, tanging ang mga banal na kasulatan na lamang ang mayroon siya: at ito na lamang ang kaniyang mga naging batayan sa pakikipagtuligsa sa kanila. Si Martin Luther ay tumanggi sa kapamahalaan ng iglesia katolika, sapagkat kaniyang pinaniwalaan na madaming mga bagay na itinuturo umano ng Biblia na

Tandaan natin, noong ang ating Panginoong Jesus ay umakyat sa langit, hindi siya nag-iwan ng mga kasulatan; bagkus siya ay nag-iwan ng labing-isang mga apostol (at ilang mga disipulo) upang mangaral ng kaniyang ebanghelyo o mabuting balita: na ang Cristo o Mesias ay namatay, nabuhay muli, at umakyat sa langit. Hindi siya nag-iwan ng mga kasulatan; nag-iwan siya ng mga aral at turo. Ang pagpapasa ng banal na paghahayag ng mga kaalaman ng Diyos sa pamamagitan ng pagsasalita ay naging kaugalian at kasanayan na ng mga sinaunang mga Kristiyano.

Bagamat gayon, marami sa ating mga kapatid na Protestante ay naniniwala ang doktrina ng “Sola Scriptura” ay makikita sa Biblia. Isa sa mga talata na ginagamit nila ay ang I Timoteo 3:16-17:

II Timoteo 3:16 (MBB)

16 Ang lahat ng Kasulatan ay kinasihan ng Diyos, at nagagamit sa pagtuturo ng katotohanan, sa pagtatama sa maling katuruan, sa pagtutuwid sa likong gawain at sa pagsasanay para sa matuwid na pamumuhay, 17 upang ang lingkod ng Diyos ay magiging karapat-dapat at handa sa lahat ng mabubuting gawain.

Tayong mga Katoliko ay hindi itinatanggi ang nasabing talata; bagkus tayo din ay naniniwala na ang lahat ng mga banal na kasulatan ay kinasihan ng Diyos. Ngunit, tayo ay hindi naniniwala na tanging sa mga kasulatan lamang tayo kumukuha ng mga batayan ng ating pananampalataya. Hindi din naman sinasabi sa talata na “lahat ng kasulatan ay ang TANGING gagagamit sa pagtuturo ng katotohanan (etc.)”. Ito ay sinabi upang ang lingkod ng Diyos ay maging karapat-dapat at handa sa lahat ng mga mabubuting gawain. Sinasabi niya kay Timoteo na pahalagahan ang mga kasulatan sa kaniyang pagmiministeryo ng mga salita ng Diyos, ngunit hindi niya sinabi na tanging ito lamang ang kaniyang gamitin.

Isa din sa mga katibayan di-umano na tanging ang mga banal na kasulatan lamang ang batayan ng mga pananampalataya ay ang nakasulat sa Gawa 17:10-12, kung saan nakarating sina Apostol San Pablo at ang kaniyang mga kasama sa Berea, kung saan itinuring silang mga taga-saliksik ng mga Kasulatan:

Gawa 17:10-12 (MBB)

10 Nang gabi ring iyon ay pinapunta ng mga kapatid sina Pablo at Silas sa Berea. Pagdating doon, sila'y pumasok sa sinagoga ng mga Judio. 11 Mas bukas ang isipan ng mga Judiong tagaroon kaysa sa mga Judiong taga-Tesalonica. Wiling-wili silang nakikinig sa mga paliwanag ni Pablo, at sinasaliksik nila araw-araw ang mga Kasulatan upang tingnan kung totoo nga ang sinasabi niya. 12 Sumampalataya ang maraming Judio roon, gayundin ang mga Griego, pawang mga lalaki at mga babaing kilala sa lipunan.

Ang pahayag na ito ay naglalahad ng pagtuturo ni Apostol San Pablo sa iba’t ibang lugar sa imperyong  Roma na si Jesus ang Mesias. Kung babasahin natin ang talata, talagang aakalain natin na ang mga taga-Berea ay nagsasaliksik ng mga kasulatan upang mapatunayan na si Cristo nga ay pinatotoo sa pamamagitan ng mga kasulatan. Ngunit, ano ba ang mga kasulatan na sinasaliksik ng mga taga-Berea? Ito ay ang mga kasulatan mula sa lumang tipan, sapagkat noong mga panahong iyon wala pang itinalagang mga kasulatan sa nabibilang sa bagong tipan (na, sa katunayan, tinipon at idineklara na mga banal na kasulatan ng mga Katoliko). Ang talatang ito nga ay nagpapatunay na ang pagtuturo ni Apostol San Pablo ay hindi lamang sa mga kasulatan nakabatay; kundi siya din ay tumanggap ng mga aral na kinasihan din ng Diyos sa kaniya: na si Cristo ang katuparan ng mga nakasulat sa lumang tipan, at siyang nagtatag ng bagong siglo para sa bayan ng Diyos.

Ang mga apostol at ang sinaunang iglesia ay hindi naniniwala na ang lahat ng bagay ay nakasulat lamang sa mga kasulatan, sila ay naniniwala sa mga tradisyon na ipinapasa sa mga maghahalili sa kanila. Tayo ay naniniwala na hindi nakapaloob lamang sa Biblia ang mga huling kaalaman at pagpapahayag ng Diyos sa atin. Ito’y napapatunayan ng mga talatang II Timoteo 2:2 at II Tesalonica 2:15.

II Timoteo 2:2 (MBB)

Ang mga narinig mo sa akin sa harap ng maraming saksi ay ituro mo rin sa mga taong mapagkakatiwalaan at may kakayahang magturo naman sa iba.

II Tesalonica 2:15 (MBB)

Kaya nga, mga kapatid, magpakatatag kayo sa mga katotohanang itinuro namin sa inyo, batay sa sinabi at isinulat namin.

Natapos na po ang ating mga series ng post na pinamagatang “MGA PANINIWALANG PROTESTANTE (isang pagsusuri sa Biblia)”. Sa susunod na mga post ay tatalakayin natin ang seryeng “SI JESU-CRISTO BA AY TUNAY NA DIYOS? (isang pagsusuri sa Biblia)”. Nawa’y pagpalain tayong lahat ng Maykapal.